To uczucie, gdy przez 7 tygodni dziergasz posta, a potem przez przypadek jakoś niszczysz wersję roboczą... Chyba powinnam się wściec, ale piję wino i mam mocno wyjebane na wszystko.

+++

W końcu się wzięło i trochę tego zużyło. No to lećmy z tym koksem. 

Yves Rocher, Błyskawiczna maseczka odżywczo-odbudowująca do włosów suchych - zakupiona jako zapchajdziura do darmowej wysyłki, obecnie niedostępna - czyżby wycofana? Jeśli tak, to bardzo dobrze, bo w moim mniemaniu poziom tego produktu jest naprawdę żenujący. Gęsta, wręcz maślana konsystencja słabo rozprowadzała się na włosach. Wiele dziewczyn na KWC pisze o pięknym zapachu - chyba miałam inny produkt, bo mnie ten pseudo-owsiany aromat kojarzy się z produktami do czyszczenia łazienek, które pamiętam z dzieciństwa - przysięgam, tak pachniała moja łazienka w przedszkolu. Efekty odżywcze? Znikome, a co jak co, końcówki miałam już nieźle zniszczone. Jeśli wróci do sprzedaży - nawet nie tykajcie.

oh yeah

w końcu sama zrobiłam zdjęcia

L`Biotica, Biovax, Intensywnie regenerujący szampon do włosów przetłuszczających się - czytam opinie na KWC i nie wierzę własnym oczom - jakie baty! Niesamowite! Z szamponu byłam jak najbardziej zadowolona. To fakt, jest dość gęsty, ciężki i opornie się pieni, dlatego używałam go dopiero w drugim myciu, najczęściej po dziecięcym szamponie. Tak stosowany spełnił moje oczekiwania co do utrzymywania się świeżości włosów - mam grubą, gęstą grzywkę, a na takim materiale testowym wszelkie fuck-upy byłyby od razu widoczne :]


Toni&Guy, Nourish, Odżywka do włosów zniszczonych - sprytne duże opakowanie sugeruje, że kupujemy więcej produktu niż w przypadku tańszych odżywek, a elegancki design daje ułudę luksusu. Zapach neutralnie miły dla większości nozdrzy, jak się domyślam, konsystencja zwarta acz łatwa w rozprowadzeniu.
Nie od dziś wiadomo, że jedną odżywką mocno zniszczonych kudłów się nie naprawi, ale jeśli właśnie ścięłyście suche końcówki, to jest szansa, ta pozostała na głowie część owłosienia uchowa się jakoś w zdrowiu i szczęściu. I ten stan dzięki Toniemu można nawet długo utrzymać, a włosy nawet będą się ładnie układać i błyszczeć. No tyle wygrać.


Ducray, Kelual DS + Elution - nie ma chrzanienia, że jestę blogerę, więc takie problemy jak łupież czy inne plagi mnie nie spotykają. Można lecieć Nizoralem, który zamienia najgrubsze włosy w siano, można się odbijać od drzwi kolejnych dermatologów, którzy nie bardzo mają pomysł, co przepisać, więc dają kolejny szampon na receptę, którego nie idzie wykupić w 3 dzielnicach. A i tak kończy się na tym, że przyjaciółka mówi "wiesz, to mi pomogło" i lecisz jak w dym.
Kelual DS to "specjalistyczny szampon przeciwłupieżowy", który stosuje się jako podstawową kurację 3 razy w tygodniu przez 2 tygodnie (flaszka o pojemności 100 ml). Elution to szampon, który ma jak najdłużej utrzymać w ryzach stan względnej szczęśliwości bezłupieżowej, a producent zaleca stosowanie "as often as desired" (300 ml). Te dwa produkty na ogół występują razem w zestawie i tak zresztą wychodzi najtaniej je kupić (zwłaszcza na Allegro). Wesoła parka wystarczyła mi na rok stosowania, przy czym muszę zaznaczyć, że problem łupieżu (czy czymkolwiek by to gówno nie było) nie jest u mnie mocno nasilony. Objawia się głównie w okresach osłabienia i/lub silnego stresu (jestem chora, mam jakiś fuck-up, spoko, niech mi jeszcze się sypie ta mało estetyczna posypka z głowy, SPOKO). Problem ustępował na ogół po dwukrotnym zastosowaniu Kelualu, który jest szatańsko wydajny. Potem stosowałam przez jakiś czas Elution przy drugim myciu i miałam spokój na kilka tygodni. Myślę, że fajnie jest mieć taki zapasowy, solidny zestaw zawsze pod ręką - no chyba że ktoś tu pierdzi tęczą i nigdy się nie przyzna, że miewa łupież.

+++

Piję ósmy dzień z rzędu. Chyba przechodzę mocno opóźnioną fazę studenckiego pijaństwa.

Końcówki roku w mojej wielkiej narracji są pełne ciotodramy i niestworzonych problemów. Rok temu zbierałam się do zerwania z facetem, teraz biegam jak głupia za innym. I serio, chciałabym, żeby to był TEN ważny życiowy problem - nie, to tylko maska i całkiem zgrabna przykrywka dla gorszego samopoczucia. 

+++

Mój ośmioletni brat cioteczny dostał wiele prezentów, w tym nowiutkiego laptopa od rodziców i zabawkowe Angry Birds od nas. Nie jest źle, samodzielne ustawianie klocków i rozwalanie ich w rzeczywistości wygrało z komputerem. Tyle wygrać. 

+++

Miałam jedno marzenie od liceum - kupić sobie skórzaną sukienkę. Nie potrafię tego racjonalnie wytłumaczyć, w sumie chyba nie muszę. Wtoczyłam się do sklepu, od niechcenia przejrzałam wieszaki i znalazłam niby mój rozmiar, w dodatku przeceniony. Pomyślałam to, co każda dobrze wychowana pannica by pomyślała, czyli "a chuj, co mi szkodzi" i ku swojemu niemożebnemu zdziwieniu nawet się w ciuch zmieściłam. Żeby wyglądać jak cywilizowany człowiek potrzebuję jeszcze butów na obcasie (od których dostaję lęku wysokości) i spanxów do wyrównania fałdek. Mogłabym oczywiście schudnąć, ale to dopiero po Nowym Roku, nie? Sukienka czeka.

+++

Mamy z D. marzenie, żeby którąś z kolejnych Wigilii do 30-tki spędzić w Tajlandii. 

W klubie go-go.

Ze striptizerkami-transkami.

I wynajętą małpą. 

Jak ja się cieszę, że mam kogoś, kto postrzega świat w ten sam sposób co ja. 

Życzę wam, żebyście też miały kogoś takiego. 

+++

Moja druga przyjaciółka ma srogie skillsy w paincie i regularnie robi dla mnie jakieś głupie obrazki - ale ta kartka świąteczna zdecydowanie wygrywa!

Mam do opowiedzenia dziś bajeczkę - głównie o rozczarowaniu.

W październiku miało miejsce średnio przyjemne zajście w Hebe niedaleko mojego miejsca pracy, które mnie rozeźliło do tego stopnia, że aż wysmarowałam reklamację - biorąc pod uwagę, że na ogół takie sprawy olewam, włącza się tu tryb "wiedz, że coś się dzieje". Zasadniczo nie należę do osób, które się mocno awanturują o byle gówno, mam za sobą epizody pracy w handlu i gastronomii, więc jestem wyrozumiała, ale tu... Tu nie dało rady wrzucić na szósty bieg "zen" (niczym Vam Damme w tej ostatniej kultowej reklamie ze szpagatem)

Co się stało w październiku? Ano, kategoria wydarzenia to właśnie wspomniane wyżej "byle gówno". Bo poszło o małe pieniądze i sporo nerwów.

Przebieg wydarzeń - moja perspektywa. 

Zachęcona plakietką informującą o promocji na krem marki X, postanowiłam go nabyć (chciałam go kupić od dłuższego czasu, a że cena zjechała z 30 zł do 20, to się pokusiłam). Kupiłam jeszcze kilka innych rzeczy, a tuż po zapłaceniu zorientowałam się, że za rzeczony krem nabiło mi 24 zł. Idę do półki, patrzę na plakietkę - jak wół, 20 zł. Dopatruję się, czy data promocji aktualna - bo może coś się komuś pomerdało i została. Patrzę, wszystko prawidłowo. Wracam do kasy i cicho oraz uprzejmie mówię ekspedientce o zaistniałej sytuacji. Myślę sobie - no kurde, błąd, zdarza się, ale że jestem dusigroszem (there you go, I said it), to pytam w pierwszej kolejności, z czego ten błąd wynika i proszę o zwrot różnicy (dla mnie ta plakietka była wiążącą ofertą w końcu, nie ze mną te numery). Ekspedientka patrzy na mnie, patrzy na rachunek, widzę, że nie bardzo rozumie, o co mi chodzi (jakbym mówiła językami aniołów) i idzie po zastępczynię kierownika (ten fakt później okaże się bardzo istotny). 

Jeszcze raz tłumaczę nowej kobiecie, o co chodzi. Nie patrzy na mnie, bierze rachunek sprzed 3 minut, idzie po plakietkę i zaczyna ją komisyjnie studiować. Po dobrych 5 minutach dumania i liczenia na kalkulatorze, wychodzi na to, że 30-24 równa się zupełnie co innego niż 30-20, laska robi kwaśną minę i chyba nie dowierza arytmetyce, odlicza mi z kasy drobniaki (nominały głównie 20 i 50 groszy), rzuca je na blat i bez słowa wraca do swoich poprzednich obowiązków. Ja zbieram te drobne z niesmakiem, bo przecież moim celem nie było oszukanie na 4 zł wielkiej korporacji, a tak się poczułam - jakby to była moja wina. 

Prawdopodobnie zapomniałabym o całej sprawie, gdyby kobieta nie cudowała z porównywaniem plakietki i rachunku (czyżbym ją sama podmieniła? zgroza!), przeprosiła mnie (kierownicy niestety muszą przepraszać za wszystko, takie życie) za błąd w systemie (bo to zawsze są błędy w systemie :P) i bez zbędnych ceregieli zwróciła mi różnicę. A że tak nie było, to się zdenerwowałam (bo w Hebe zawsze była miła i kompetentna obsługa, a tu taka buba) i wysmarowałam maila z reklamacją. Najbardziej mnie w tym wszystkim zirytował sam błąd nabicia innych cen w kasie - bez niego cała sytuacja nie miałaby rzecz jasna miejsca.

W mailu wyżaliłam się i poprosiłam o wyjaśnienie sytuacji z cenami. Następnego dnia po napisaniu maila dostałam klasyczny auto-respond, że bardzo nam przykro, dobro klienta jest dla nas najważniejsze, całujemy cię mocno w twój piękny, kliencki tyłek i kochamy.
Po weekendzie zadzwoniła do mnie laseczka z biura obsługi klienta - połączyli mojego maila z kartą lojalnościową. Laseczka była bardzo nieśmiała, powtórzyła tekst z auto-responda i zapytała, czy wyrażam zgodę, żeby zadzwonił do mnie kierownik sklepu, o którym wspominałam w mailu, aby wyjaśnić całą sytuację. Zgodę wyraziłam i postanowiłam czekać.
Czekałam tak 10 dni. Zaperzyłam się i stwierdziłam, że dla zasady nie odpuszczę - jak jeszcze pracowałam w obsłudze klienta, to nie wiedziałam, skąd w ludziach tyle energii do wykłócania się o pierdolety. Teraz już niestety wiem i na przyszłość bardzo, bardzo współczuję wszelkim konsultantom bądź ekspedientom, którzy będą mieć ze mną do czynienia. Strzeżcie się.
Dziesiątego dnia odkurzyłam mailową korespondencję i piszę, że czekam cały czas na ten telefon. Musiało podziałać, bo po dwóch godzinach zadzwoniła do mnie babeczka i niestety nie dosłyszałam, czy była kierownikiem sklepu czy jakimś kierownikiem regionalnym. Znana śpiewka o przeprosinach i utrzymaniu najwyższej jakości obsługi, a także pojawił się nowy wątek - która laska mnie tak obsłużyła: blondynka czy brunetka. Po dwóch tygodniach rzecz jasna już tego faktu nie pamiętałam i powiedziałam o tym szczerze, aby niewinna osoba nie dostała opieprzu.
Jeszcze raz przeprosiny i absolutny hit: babeczka zaprosiła mnie do Hebe, aby kierownictwo mogło mnie OSOBIŚCIE przeprosić. Tego już nie wytrzymałam i powiedziałam, że aż tak wielka krzywda w końcu mi się nie stała i że jestem zbyt zajęta. Dalsza wymiana uprzejmości, babka poprosiła mnie o adres domowy, aby wysłać mi dla rekompensaty podarek. Rozmowa miała miejsce w połowie listopada, "podarku" nigdy nie dostałam. Absolutnie nie był mi do szczęścia potrzebny - ale wskazuje to niestety w mojej ocenie na nieco wyższy stopień niekompetencji, niż można by się było spodziewać.

Wysmarowałam te moje żale i zastanawiam się, czy jest gdzieś w tej historii jakiś morał - obawiam się, że nie bardzo. Jak pisałam - nie chciałam wyjść na płaczliwą idiotkę, której godność została niemożliwie urażona, bo tak się nie stało. Przeprosiny w sumie otrzymałam, zwrot kasy również, ale niesmak i ciut poszargane nerwy pozostaną mi jeszcze na długo. 

Macie podobne doświadczenia?

Jestem tak dumna, jakbym sama zajmowała się produkcją, reżyserią i montażem. A byłam tylko odpowiedzialna za to, żeby nikt się nie błyszczał (no dobrze, trochę scenografia, trochę kierownictwo produkcji i dużo mentalnego wsparcia). No i machnęłam zespołowi piękne, graficzne makijaże, których i tak nie widać <3 Również moja ręka z tatuażem zaliczyła medialny debiut.